Ronibats.PH Stories of a Filipino neurosurgeon, teacher, and writer

CategoryFiction

Palimos ng Kulangot

“Kuya, penge ng kulangot,” sabi niya.

Ang unang pumasok sa isip ko, hindi ko siya kapatid. Noon lang kami nagkita; nagkataong siya ang nakatabi ko sa bus pauwi. Kung akala niya, nadadala ako sa pa-“Kuya, kuya” ng mga taong hindi ko kilala, nagkakamali siya. Pangalawa, sa pagkakaalam ko, ang kulangot ay sinusungkit mula sa ilong upang ipahid sa ilalim ng mesa, idikit sa pader, iipit sa panyo, lunurin sa lababo o itapon sa basurahan. Hindi ipinapamigay ang kulangot. At pangatlo, sakaling nahihingi man ang kulangot, bakit ko naman ibibigay ang kulangot ko sa kanya? Habang nakasakay sa bus kasama ang humigit-kumulang animnapung pasahero?

He Who Never Sleeps

His is the rightmost chair on the last row. It has always been his, regardless of classroom, class size, subject or time of day. During the first couple of weeks every semester, he makes it a point to arrive in class before everyone else, that by the end of the first month, nobody dares to contest his territory. Everyone knows: the seat belongs to he who never sleeps.

Meeting Memory

I met her yesterday. She was, despite a scar the size of a rice grain above her left eyebrow, beautiful.

I was alone, slumped into a wooden bench along Manila Bay, taking pleasure in the intermittent breeze which smelled of salt and sea and sanity and peace. The rim of the sun had just touched the horizon when I noticed her walking towards me.

The Darkroom

You’re five minutes late my friend. I thought it was clear from our conversation yesterday that you have to be here seven p.m. sharp? You replied with a “Seven on the dot? No prob!” didn’t you? In fact, all I have to do is press this button and your voice will be heard throughout this room uttering the very words I’ve just said.

ABaKaDabra

Bukas, alas-diyes ng umaga, patitigilin ko ang oras. Hihinto sa pag-ikot ang mundo at ang araw ay mapipirmi sa kanyang kinaroroonan sa kalawakan. Walang makakapansin ng mga pangyayaring ito dahil patitigilin ko rin ang pagkilos ng bawat tao, hayop at makina. Walang gagalaw sa loob ng isang buong araw; ako lang ang maiiwang humihinga sa daigdig nating babalutin ng katahimikan. Maswerte ka, nakaabot sa iyo ang babalang ito. Maiiwasan mong mangulangot, magbasa ng Toro o mangopya sa katabi mo; hindi kita mahuhuli sa akto pagdating ng takdang oras.

Ronibats.PH Stories of a Filipino neurosurgeon, teacher, and writer

Facebook

Twitter